Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ Άρθρο του Νίκου Παπαδόπουλου , παλιό αλλά και επίκαιρο.

Με λένε εξέγερση.
Η ηλικία μου είναι απροσδιόριστη. Πρέπει να γεννήθηκα  τότε που φύτρωσε το παράπονο στο στήθος του σκλάβου και η αδικία έγινε το καθημερινό ψωμί στα τραπέζια του κόσμου. Το σώμα μου τράφηκε με ποτάμια αίματος , με αλυσίδες, με θυσίες , με ανισότητες.
Με λένε εξέγερση.
 Απόκτησα χίλια πρόσωπα , πότε γροθιά, πότε κραυγή πότε παράπονο. Πότε οδόφραγμα, πότε ντουφέκι, πότε πλακάτ και πύρινος λόγος, μα πάντα παρούσα και καλπάζουσα στα σταυροδρόμια της Ιστορίας.
Με λένε εξέγερση.
Έγινα τραγούδι στα χείλη των κυνηγημένων, σημαία στους ιστούς  των καταπιεσμένων , συνείδηση των θυμάτων και υποσυνείδητο των θυτών. Έθνος μου έγιναν τα έθνη όλης της γης και χώμα μου το σώμα μυριάδων σκοτωμένων στο όνομά μου.
 Με λένε εξέγερση.
Αφουγκράστηκα τους μύχιους πόθους της ανθρώπινης δυστυχίας και έγινα αποκούμπι, λυτρωτής και φωτοδότης σε καθημερινούς Γολγοθάδες που γίνονταν Αναστάσεις και Λυτρώσεις. Έγινα αμέτρητες φορές το καθαρτήριο της ανθρώπινης συνείδησης, η νέα αυγή  σε ένα κόσμο σκοτεινό και απάνθρωπο.
Με λένε εξέγερση.
Γύρισα όλα τα μέρη του κόσμου. Άλλοτε στη Ναζαρέτ, άλλοτε στην Αγία Πετρούπολη , κι άλλοτε στην Τιεν Αν Μεν . Έγινα έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα,, κατάληψη στο κάστρο της Βαστίλλης, Μάης Παριζιάνικος,  Άνοιξη στην Πράγα, ροβόλημα στους δρόμους της Αβάνας. Πότε σπαθί στα χέρια του Σπάρτακου, πότε βόλι στο καρυοφίλι του Καραϊσκάκη, πότε λόγος θεϊκός στης Ιερουσαλήμ τα τείχη, πότε αντάριασμα στου Βιετνάμ τους ορυζώνες, πότε σφεντόνα παιδική στα Παλαιστίνης την Ιντιφάντα και πότε ανοιγμένο κεφάλι στου Σηάτλ το μετερίζι.
Με λένε εξέγερση.
Αδίκησα και αδικήθηκα, εμπιστεύτηκα  και απογοητεύτηκα, ξεκίνησα μα δεν τερμάτισα, κοιλοπόνεσα μα δε γέννησα, γονάτισα μα σηκώθηκα, γιατί ταυτίστηκα με τους ανθρώπους , γιατί είμαι δικό τους έργο.
Με λένε εξέγερση.
Κι αγάπησα τους Έλληνες , έγινα σύντροφος και ιδρώτας στην πονεμένη πορεία τους στο χρόνο. Ήμουν ράσο λυτρωτικό στην Αγία Λαύρα τους, και πύρινα λόγια Βελεστινλήδων στα Βαλκάνιά τους, τα ματωμένα στάρια στα Κιλελέρ τους, τα νεκρά κορμιά των καπνεργατών στη Σαλονίκη του 36 τους. Κι έπειτα  έγινα ΟΧΙ βροντερό στα χείλη τους και αντάρτικο τραγούδι στα θρυλικά βουνά τους. Αργότερα πυρπόλησα τις καρδιές τους στη Λευκωσία και στην Κερύνεια, κι έγινα αγώνας Ανένδοτος και βήμα γοργό στα πόδια του Λαμπράκη, και 1-1-4 στις διαδηλώσεις της ψυχής τους.
Με λένε εξέγερση.
Με φυγάδευσαν στη σιωπή και το βόλεμα τα σκοτεινά χρόνια των αμερικανόδουλων πρακτόρων. Χώθηκα και πλαδάρεψα εφτά χρόνια μαζί με τους Έλληνες στις πολυθρόνες της ντροπής και της υποταγής. Μου ρούφηξε το αίμα η αντιπαροχή, το θαλασσοδάνειο, ο Άγνωστος πόλεμος των τηλεοράσεων και η αποβλάκωση των γηπέδων. Έκανα πως δεν άκουγα τις κραυγές αυτών των λίγων που σάπιζαν στις Γυάρους και στις Μακρονήσους.
Με λένε εξέγερση.
Και ξανάνιωσα στις φλογισμένες ψυχές των φοιτητών . Ξανάδα τον ήλιο στην ταράτσα της Νομικής , ξαναγεννήθηκα στα αμφιθέατρα και στους δρόμους του Πολυτεχνείου το 73.
Με λένε εξέγερση, με λένε <<Εδώ Πολυτεχνείο-Εδώ Πολυτεχνείο σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων.
Τρεις μέρες γιόρτασα την άνοιξή μου κι ήταν Νοέμβρης.
Έκλεισα τις τηλεοράσεις, άνοιξα τα ραδιόφωνα , άνοιξα τις πόρτες, βγήκα στους δρόμους, έγινα πλακάτ, φέιγ βολάν, γραμμένο σύνθημα με μαρκαδόρο στους τοίχους της Ιστορίας .<<Κάτω η Χούντα>>,<<Έξω οι Αμερικάνοι>> <<Θάνατος στο φασισμό>> έγινα <<Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία>>.
Με λένε εξέγερση.
Δεν μ έλιωσε η ερπύστρια του τάνκ. Δεν μ έσβησε η σιωπή των κρατητηρίων. Κάθε σπίτι μου έγινε κι ένα κρυσφύγετο, κάθε ψυχή κι ένα μου εικονοστάσι.
Με λένε εξέγερση.
Έσφιξα τα δόντια και χαμογέλασα στη Μεταπολίτευση και πριν προλάβω να ξαποστάσω είδα φίλους χθεσινούς να με εξαργυρώνουν , πολιτικάντηδες να μου κάνουν στριπτίζ στα μπαλκόνια, χτεσινούς εραστές να με απατάνε στην αγκαλιά της εξουσίας. Έγινα εμπόρευμα και φανφάρες , κόκκινα παχιά χαλιά επισήμων, λόγοι δεκάρικοι σε καλοταϊσμένα στόματα ψευδεπίγραφων αγωνιστών. Ασέλγησαν στο κορμί μου , με κάναν γιορτή καθεστωτική και με αποστέωσαν αυτοί που στη ουσία ποτέ δε μύρισαν το άρωμά μου.
Με λένε εξέγερση.
Λένε πως τώρα πια δεν έχω χώρο ζωτικό στα όνειρά σας. Τώρα η ζωή σας έγινε εικονική πραγματικότητα, φαστ φουντ, κινητή ψευδαιμονία, τζόγος χρηματιστηριακός και πασαρέλα μιας ομορφιά επίπλαστης , ντυμένης με τα σινιέ ρούχα της μοναξιάς σας. Κι όμως εγώ είμαι πάντα εδώ , κρυμμένη σε κάποια σκοτεινή γωνιά σας. Όταν θα τελειώσετε με τα <<limit up >> σας, όταν θα σας λιώσει το ελαστικό ωράριό σας, όταν χτυπήσει και τη δική σας πόρτα ο ρατσισμός και ο αποκλεισμός για τον οποίο τώρα αδιαφορείτε, όταν θα γίνετε και σεις θύματα τούτης της παγκοσμιοποίησης που τώρα θεοποιείτε, όταν συνειδητοποιήσετε ότι είστε τα αναλώσιμα υλικά στην κρεατομηχανή των πολυεθνικών, τότε θα με θυμηθείτε.
Γιατί με λένε εξέγερση και είμαι η συνείδησή σας.
Γιατί πάντα θα σας φλογίζω τις ψυχές με τα λόγια του Τσε: <<Μας φαίνονταν μεγάλοι γιατί ήμασταν γονατιστοί… Ας εγερθούμε>>.



Ο Νίκος Παπαδόπουλος είναι Κοινωνιολόγος –Εκπαιδευτικός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου